aft ve iffet

aff-et
üzerimize oynanan hain planlar
çizilmeyen çiçekler
bazısı silinmiş
duvarda yazılar, odada eşyalar
nasıl silinir
kötü olur yine çocuk
ağlar,
peki kadın neden ağlar.

odamda üç çiçek bırakıp geldim
döndüğümde onlar da ölmüş olacak
peki ben böyle yaşadım mı
üç ölü bırakırken, kendim yaşadım mı
bilmiyorum

gözlerim ve yüzüm
hüzün uyandı
gözlerim ve yüzüm
sanki bir bataklık gibi

isterim ki görme.
bu dalgalı denizde, bir tek sular sallanmıyor
balıklar sallanıyor
denizde gemiler
sallanıyor

ben yer kabuğu değilim dimdik durayım
sallanıyorum


allahın belası yirmiiki yaşımda
hiç lisesi olmamış gibi küçülüyorum



affet
ben o kadar güçlü biri değilim
bu nasıl sevgi, bak ben böyle mutsuzum
mutlu olmamı istersin
kolumda hayali bir kadın
pek çok zaman sonunda yanındayım

ama kötüyüm
ve sana söyledim, haberin olmaz
ama köşelerinden betimlerim
pişman ol
bana söylediklerin cebimde

pişman olman lazım

sen çiçekler çiz
ama dün,
bugün geç oldu
uykum var

sen varlığında sarıl,
ama isimler mühim
misal ben bir silgiyim, işlevlerim mühim
uykum var
yüzüm süpürge torbası gibi
beni böyle gör istemem
sen istemezsin
ben istemem
o zaman yaşayalım


hangi şekilde öldük bilemiyorum
önce affedemediğim kendime, binen bir kaç bin suç daha
fotoğraflarını göremiyorum
ama her sesime vardığında geliyorsun
ben umutlanıyorum


seni seviyorum
geldiğimde vardım diye kıyıda uyumayı
sonra o adayı evim bilip her kayasına dokunmayı.
yavaşlayan zaman içinde barışıyorum

kara insanıyım yüzme bilmem bazen boğuluyorum
insan kendinde nasıl boğulursa ayaklarım ağzımdan içeri giriyor yutkunuyorum

af- fet
her şey olağan
bir, seven insanlar ayrı


biz mutlu olursak onlar da mutlu olur

sen beni üzüyorsun
annem görüyor sonra
annem üzülünce anlıyorum, buna hakkım yok.


sen bir saksısın. ağlayan bir saksı. bitkine hazır su veriyorsun, kimseye muhtaç olmadan.


ben yağmurum
varlığımın sana bir faydası yokmuş
hatta bazen çürür gibi olurmuşsun


ben de üzülür başka denizlere varırmışım


affet
me
annen kızar.


kalbim kırılır,