öf-öf

sensiz ankara

duramam diyorum öf öf
sen dur diyorsun

kaçmışım
herkes farklı senaryolar türetirken
beynim en ilgincini koyuyor rüyama
adamlar beni bıçaklıyor on bir yerimden

uçak sesleri
korkuyorum
bir gece vardı,
o uçaklar evleri bombalayacak dediler
bekledik o gece
annem yanımda uyudu
ben korktum
annem horladı
anne,
bekliyorum.
uçaklar hızlıca iniyor
inme sesleri binaya çarpıyor en fazla
ama uçaklar çarpmıyor binalara bir türlü
ben korkuyorum

o gece hiçbir binaya uçak çarpmadı.
kimse intihar etmedi
nefesimizi tuttuk milyon saniye boyunca
nefes almayı unuttuk bazen
biz değil, annem hariç.

şimdi yine duyuyorum
uçak sesleri tepemizde
bir o tarafa bir bu tarafa
inme sesi yok,
belki diyorum çok tepedeyizdir
bulunduğum binanın ikinci katında rakımı sorguluyorum
uçak sesleri, delice
delice
devam ediyor.
her odada canavar varlığı sorguluyorum
bu evde acaba kim kaldı önceden diyorum.
iki sobayla ısıtabilir miydi ayaklarını?
nasıl ısınırdı banyo yaparken,
bulaşıkları bir günde yıkayabilir miydi,
geceleri korkar mıydı çalan ani kapı çalıcılarından.

o da eve tek giremez miydi,
bilmiyorum
ona bir not bırakacağım

yanaklarından öpeceğim.

korkuyorum.
ama bir türlü ölmüyorum