yolsuzların şiiri

 yerim pek değişmedi
aynı camdan sarkıyorum
aynı gelen geçene tükürüyorum
başlarını kaldırıp bakıyorlar
ama gelmeye cesaretleri yok

içim pek değişmedi
hala titriyor sinirlenince
hala bağırıyorum organlarıma üzülünce

içimde bir şey kalmadı.
kötülerine denk geldim diyemem
oluşan kötülüktü
bugün burada
yarın kelebeğin kanadında.
vicdansız burada yoksun
yarın orada,



arkadan iş
önünden tokat
değişmeyen şeref değeri
dönüp duruyor
diyorum ki, sen kimden neyi,
,
isyanımın en büyük sebeplerinin bana verdiği bir iki güzel şey vardı
o da bu muazzam kaotik birleşimin sonucu
ben ve kendim
yarışa girmeyişim
toprağa kaza kaza bir şerit çekişim
hayal edişim



bir filtre var gibi dünyamda
sadece pislikler kalıyor üzerimde
kendisi olamamışlar,
başa saranlar ergenliğine
zaten hiç girmemiş olanlar
yolunu çizdirmeye çalışanlar
yolunu çalanlar
olduramayanlar
isyan edenler, ama nedenini bilmeden saldıranlar

var olanlardan alıyor hıncını

iz bırakandan
sokağı değiştirenden
akışkandan
kabını kendi yaratandan
kurala uyan değil, kuralı yazandan,

bir küçük süs köpeği gibi

,

diyorum ki, sen kimden neyi,

bak bu ayak benim

bak bu safra kesesi benim, işine yaramaz bu

içim benim

dışım benim

katran dolu ciğerin senin,

yaratılan her evrenin nankörü ve kalp kırıklığı

çalacak yüz mü arıyorsun? yoksa kurbanından organ naklini gerçekleştirdin mi?

biyolojik haritasını ve travmalarını da aldın mı? ilk aşkını unutma. en sevdiği resim? dünya görüşü? annesinden nefreti? kısır döngüleri peki?

...

yolsuzluk en büyük suçtur demişler

fail kim

chinese man- ordinary man